Ode aan de obesikat

Zodra de thermometer buiten een getal onder de 15 aangeeft, waagt mijn diva het niet meer met haar poezelige pootjes een stap buiten de deur te zetten. In de winter kruipt ze het liefst bij me in bed zodat ik me wezenloos schrik wanneer ik de dekens opensla en een haarbal zie. Even spelen? Neeeejoh, dat kost toch energie... Maar eten, dat altijd! Maak ik chocolademelk, dan begrijpt zij dat er vervolgens een bus slagroom uit de koelkast wordt gehaald. Pak ik een doos crackers, dan snapt zij dat daar wel kaas op moet komen. En onweerstaanbaar als ze is, krijgt ze altijd wel iets. Met als gevolg dat we ieder jaar een aantal maanden een rond en harig bolletje op pootjes in huis hebben. Obesikat, dat is ze. Klein, dik en harig, maar wel lekker knuffelbaar.

PS. Voordat je nu de dierenbescherming belt: zodra de eerste zonnenstralen weer te zien zijn, is Boefje de eerste die in het gras ligt te rollen hoor!